Sprookjeswereld

Heel lang geleden leefden er in een dorp een vrouw met haar dochtertje. Het meisje heette Miesje. De mensen in het dorp waren niet rijk. En toen in een zomer de oogst mislukte, had niemand geld meer om eten te kopen.

Miesje ging elke dag naar het bos om bosbessen te plukken, zodat zij en haar moeder toch iets te eten hadden. Maar het werd winter. En toen kwam de dag dat er geen bessen meer te vinden waren.

Miesje ging op een omgevallen boomstam zitten en begon zachtjes te huilen. Opeens hoorde ze een stem. Miesje keek op en zag een oude vrouw staan. "Ik ga op reis," zei de vrouw vriendelijk. "Maar ik kan deze pot niet meenemen." En de oude vrouw haalde een kleine ijzeren pot met drie pootjes en een hengsel tevoorschijn.

"Zou jij hem zolang voor me willen bewaren?" vroeg de vrouw. "Natuurlijk, mevrouw," zei Miesje, en ze nam de pot aan. "Pas er goed op, meisje," zei de vrouw. "En als je honger hebt hoef je alleen maar tegen de pot te zeggen: koken, pot, koken!" Miesje keek de vrouw verbaasd aan. "En als de pot vol is," zei de oude vrouw verder, "moet je zeggen: ophouden, pot, ophouden! Snap je het, Miesje?"

Miesje verbaasde zich erover dat de oude vrouw wist hoe ze heette. Maar voordat ze iets kon vragen, begon het plotseling te waaien. De dorre bladeren op het bospad werden de lucht in geblazen en Miesje kon niets meer zien. Even later werd het weer rustig en toen Miesje opkeek, was de oude vrouw verdwenen.

Miesje liep naar huis. Ze zette de pot op de keukentafel en zei tegen haar moeder: "Ik denk dat dit een toverpot is!" En tegen de pot zei ze: "Koken, pot, koken!" De pot begon een pruttelend geluid te maken en vulde zich langzaam tot aan de rand met romige pap met bruine suiker. "Ophouden, pot, ophouden!" zei Miesje. En die avond zaten Miesje en haar moeder te smullen van de pap tot de pot helemaal leeg was.

"Zullen we de pot ook wat pap voor de buren laten koken?" vroeg Miesje. "Nee!" zei haar moeder streng en verstopte de pot in een kast. "Dit is ons geheim. We vertellen het aan niemand."

De volgende morgen liet Miesje de pot opnieuw pap maken. En nadat ze die opgeheten had, ging ze met de andere kinderen uit het dorp op het veld buiten het dorp spelen. De moeder van Miesje kreeg tegen twaalf uur weer honger. Ze haalde de pot uit de kast en zei: "Koken, pot, konken!"

De pot begon zich meteen weer met pap te vullen. "Dank je wel, pot, zo is het wel genoeg," maar de pot ging door met koken. De pap stroomde uit de pot over de keukenvloer. Moeder klom op een stoel, maar even later werd ze met stoel en al naar buiten gespoeld. Ze ging aan een boomtak hangen om niet in de pap te verdrinken. "Alsjeblieft pot, houd op met koken!" gilde ze.

Alle mensen van het dorp kwamen uit hun huizen. "Wat is hier aan de hand?" vroegen ze. "Maar dit is een overstroming van... pap," riep iemand verbaasd. Miesje hoorde het lawaai en holde terug naar het dorp. Intusssen waren de mensen op het dak van hun huis en in de bomen geklommen. Een paar waren zelfs de kerktoren opgegaan.

In de verte hoorde Miesje haar moeder schreeuwen: "Help, help! Lieve pot, stop alsjeblieft." Miesje zette haar handen aan haar mond en schreeuwde: "Ophouden, pot, ophouden!" De pot hield meteen op met koken. De mensen klommen van de daken en uit de bomen. Ze begionnen van de pap te eten. En vanaf die dag kookte de pot iedere dag pap voor alle mensen in het dorp.

In de lente kwam de oude vrouw naar het dorp om de pot op te halen. "Heb je goed voor de pot gezorgd?" vroeg ze aan Miesje, terwijl haar ogen lachten. "Ja," zei miesje, en haar ogen lachten ook. "Maar de pot heeft nog beter voor óns gezorgd."