Sprookjeswereld

Het was een prachtige zomerdag. De Krekel zat op een grasspriet en genoot van de warme zon. "Dit is de fijnste tijd van het jaar," dacht hij. "Ik begrijp niet waarom alle anderen zo hard werken. Ze zouden net als ik van het leven moeten genieten." De Krekel voelde zich zo blij en gelukkig dat hij van de ene grasspriet naar de andere begon te springen.

Een eindje verderop zag hij de Mier kruipen. Ze kwam maar langzaam vooruit, omdat ze een halm met zware graankorrels op haar rug droeg. "Houd toch op met werken," zei de Krekel. "Laten we liever een spelletje tennis spelen." De Mier keek hem aan en zuchtte.

"Ik denk aan de winter," zei ze. "En dat zou jij ook moeten doen. Als je nu niet genoeg eten verzamelt, zit je straks in de winter zonder." De Krekel lachte haar uit en sprong vrolijk verder.

en paar maanden later lag er een dikke laag sneeuw op het veld. De Krekel had het koud en hij had zo'n honger dat hij zich nauwelijks kon bewegen. Even later kwam hij langs het hol van de Mier. Ze zat net met haar gezin aan tafel.

"Beste Mier, wil je me wat eten geven," smeekte de Krekel. "Jij hebt zoveel en ik heb helemaal niets." "Ik heb je gewaarschuwd," zei de Mier. "Maar jij lachte me uit toen ik zei dat je vooruit moest denken. Ga jij zelf maar eten zoeken." En de Mier at vrolijk verder.