Sprookjeswereld

Heel, heel lang geleden was er eens een oude man die samen met zijn vrouw in een heel klein huisje woonde. Ze bezaten niets anders dan een tafel en twee stoelen, een bed en een mand voor hun kat.

"En meer hebben we ook niet nodig," zei de vrouw vaak. Op zonnige dagen zette ze een stoel buiten en ging dan lekker in het zonnetje zitten met de kat op haar schoot.

Maar op een dag zei de man: "Nu is ons laatste geld op. We zullen onze stoelen moeten verkopen." "O, dat geeft niet," zei de vrouw. "We kunnen ook op het bed zitten." Ze schoven de tafel voor het bed. "En het bed zit zachter dan de stoelen," zei de vrouw.

Maar het duurde niet lang of het geld dat ze voor de stoelen hadden gekregen, was op. Ze moesten de tafel verkopen. "Dat geeft niet," zei de vrouw. "We kunnen best op het bed eten. En kijk eens hoeveel ruimte we nu over hebben." En ze danste met de kat in haar armen door het huisje.

Er ging een week voorbij. En toen was ook het geld op dat ze voor de tafel hadden gekregen. "We zullen het bed moeten verkopen," zei de oude man. "Dat is niet erg," zei de vrouw, "We kunnen ook op de vloer slapen. Ze zeggen dat dat heel gezond is."

Ze ging naar een weide en vlocht van gras en madeliefjes een deken. Die legde ze op de grond. En daar sliepen ze heerlijk op. Maar na een week was ook het geld op dat ze voor het bed hadden gekregen. En toen konden ze alleen nog de mand van de kat verkopen.

"Dat geeft niet," zei de vrouw. "De kat kan tussen ons in slapen. Je zult zien hoe gezellig en warm dat is." Ze kregen maar heel weinig geld voor de mand van de kat en dat was al na één dag op.

"Er zit niets anders op dan ook de kat te verkopen, vrouw," zei de oude man. "Nee." zei de vrouw. "We verkopen de kat niet. Dan verkoop ik nog liever ons huis. Het is nu toch veel te groot omdat we geen meubels meer hebben. We kunnen tot ook in een hutje wonen?"

Ze verkochten hun huis voor een heleboel geld en vonden een klein hutje dat ze voor weinig geld konden kopen. En van de rest van het geld leefden ze een jaar lang, heel gelukkig. "Ik heb het hier goed naar mijn zin," zei de vrouw iedere dag. "Het hutje is zó klein, dat het me niet veel tijd kost om het schoon te houden."

En als het mooi weer was, zat ze buiten in de zon met de kat op haar schoot. Maar na een jaar was het geld weer op. En ze moesten het hutje verkopen. De vrouw zei: "Ik zal een huisje van karton maken." Drie dagen lang was ze bezig met vouwen, knippen en plakken.

Eerst maakte de vrouw de voordeur en de ramen. En toen die klaar waren, knipte ze de keuken en daarna de kamer met een tafel, twee stoelen en een bed met een tafel. En een mand voor de kat. "O, wat een gezellig huis," zei de vrouw. Ze gingen in het huisje wonen en ze hadden het goed naar hun zin.

"Wat moeten we doen als het gaat regenen?" vroeg de man opeens. "Dan wordt het karton nat en zakt ons huisje in elkaar." "Dan maak ik een nieuw huis," zei de vrouw. "Dat is best leuk, want dan kan ik weer een heel ander huis maken." En ze aaide de kat die lekker in zijn mand van karton lag te slapen.

Het ging niet regenen, maar er gebeurde wel iets heel anders. Het begon heel hard te waaien. De wind tilde het kartonnen huisje van de grond. Het vloog door de lucht. "O, wat leuk!" riep de vrouw. "We vliegen! Kijk eens hoe klein alles beneden is." En ze hield de kat voor het raam, zodat ook die naar buiten kon kijken. Maar de man was bang. "Stel je voor dat we naar beneden vallen," zei hij. "Ja, natuurlijk kan dat," zei de vrouw. "Maar wie weet op welke leuke plaats we terecht zullen komen."

Uiteindelijk vloegen ze boven een land waar de zon altijd scheen. En daar zette de wind het huisje van karton voorzichtig op de grond, middenin de tuin van een paleis. De koning van het land vond het huisje van karton zó mooi, dat hij besloot dat het in de paleistuin mocht blijven staan.

En alle mensen van het land kwamen naar het mooie huisje van karton kijken. De oude man en de oude vrouw mochten in het paleis wonen. En ook de kat mocht blijven, en die kreeg zelfs een nieuwe mand. Maar hij gebruikte de mand nooit. Hij sliep iedere nacht tussen de man en de vroiuw in een prachtig bed.

En de vrouw zat elke dag op de trappen van het paleis in ne zon, met de kat op haar schoot!