Sprookjeswereld

Een arme zwerver liep door het bos. Hij had heel erge honger. Hij liep over een open plek, waar een huisje stond. "Ik zal eens vragen of ze daar iets voor me te eten hebben," dacht hij. Maar de zwerver wist niet dat in het huisje de gierigste vrouw van het bos woonde. Daarom noemde iedereen haar mevrouw Krent. Ze had kasten vol met lekker eten, maar ze nodigde nooit iemand uit. En zelf at ze ook niets van al die lekkere dingen of van de groente die in haar tuin groeide.

"Je moet zuinig zijn," zei ze altijd. "Je weet maar nooit of er onverwacht iemand op bezoek komt." Maar mevrouw Krent was zó gierig dat er helemaal niemand was die bij haar op visite wilde komen. De zwerver klopte aan. Even later ging de deur een klein stukje open. "Wie ben jij? Wat moet je?" vroeg mevrouw Krent.

"Je wilt natuurlijk iets van me hebben hè, zonder er iets voor terug te geven." De zwerver kon net over haar schouder in de keuken kijken. Hij zag een grote bos uien aan de keukenmuur hangen. En op planken stonden rijen met blikken, flessen en potten. Het water liep hem in de mond. "Ga weg!" schreeuwde mevrouw Krent. "Van mij krijg je niets. Ik geef nooit iets weg." De zwerver zag dat mevrouw Krent heel mager was. "Ze zou zelf ook eens een keer goed moeten eten," dacht hij. "Het is tijd voor mijn Slimme Steensoep Praatje!"

"Ik wilde u alleen om water vragen, lieve mevrouw," zei de zwerver tegen mevrouw Krent. "Want ik wil een pannetje steensoep koken." De deur ging een stukje verder open. "Zei je steensoep?" vroeg mevrouw Krent. "Ja," zei de zwerver. "Ik heb een toversteen. En daar kan ik heerlijke soep van koken." "Wacht hier!" zei mevrouw Krent bazig. En even later kwam ze terug met een emmer water.

"Dank u wel," zei de zwerver. "Wilt u straks misschien ook een kopje soep? Ik wil niet opscheppen, maar er wordt gezegd dat ik de beste steensoep van de wereld maak." "Ik heb er nog nooit van gehoord," zei mevrouw Krent en sloeg de deur weer dicht. Maar ze gluurde van achter de gordijnen naar de zwerver die buiten het tuinhek een vuur begon te maken. Hij haalde een oud pannetje te voorschijn en goot daar wat water in. Hij raapte gauw een steen op en deed die in de pan. Daarna wachtte hij geduldig tot het water ging koken.

Opeens kwam mevrouw Krent naar buiten en vroeg: "Ga je dat eten"? En ze trok een vies gezicht. "U heeft gelijk," zei de zwerver. "Steensoep smaakt veel lekkerder met een ui. Maar die heb ik niet..." Even later gaf mevrouw Krent de zwerver met een zuur gezicht een heel klein uitje. "Dank u wel, mevrouw," zei de zwerver. Hij proefde van de soep. "Mmm, zo smaakt het heerlijk." Mevrouw Krent keek hem ongelovig aan. "Ik weet wat u denkt, mevrouw," zei de zwerver. "Steensoep is pas echt lekker met een uitje èn bruine bonen. Maar omdat ik die niet heb..." "Eh... misschien heb ik wel wat bonen voor je," zei mevrouw Krent. Ze liep naar binnen en pakte een blik bruine bonen van de keukenplank.

"Nu moet u zeker een kopje met me mee eten," zei de zwerver, terwijl hij de bonen in het pannetje roerde. Mevrouw Krent keek naar de borrelende soep en haalde haar neus op. "Ja, ik weet wat u denkt, mevrouw," zei de zwerver. "Dames vinden steensoep veel lekkerder met champignons. Maar ik weet zeker dat u het alleen met ui en bonen ook wel lekker vindt." "Ik heb champignons," riep mevrouw Krent. En ze holde naar binnen. Even later kwam ze terug met een hand vol champignons. De zwerver deed ze in het pannetje.

"Natuurlijk heeft de soep niet de juiste kleur," zei de zwerver. "Maar daarvoor hebben we stukjes rundvlees nodig." "Dat komt eraan," riep mevrouw Krent opgewonden, want ze kreeg steeds meer trek in die bijzondere steensoep. Ze haalde gauw wat stukjes rundvlees uit de keuken en deed die zelf in de pan. De zwerver proefde van de soep. "Als er nu nog wat aardappels en koolraapjes in zaten, zou zelfs de koning deze soep de lekkerste soep van de hele wereld vinden," zei hij. "Die kun je krijgen," riep mevrouw Krent. En lachend haalde ze aardappels en koolraapjes uit haar groentetuin. De zwerver maakte de groenten schoon, sneed ze in stukjes en deed ze in de pan.

"Moet er geen zout bij?" vroeg mevrouw Krent. "Graag!" zei de zwerver. De dikke soep pruttelde in de pan. En het rook heerlijk. De zwerver haalde de pan van het vuur en bracht hem naar binnen. Mevrouw Krent had de tafel al gedekt. "Een stukje kaas zou heel lekker smaken bij de soep," zei de zwerver. "En wat dacht je van een glaasje wijn?" riep mevrouw Krent.

"En een knapperig broodje," zei de zwerver. "En als toetje appeltaart!" riep mevrouw Krent. Toen ze alles opgegeten hadden, zei mevrouw Krent: "Dit is het lekkerste wat ik ooit gegeten heb. Die toversteen van je is werkelijk geweldig." "U mag de steen hebben, lieve mevrouw," zei de zwerver. "Meen je het echt?" vroeg mevrouw Krent. "Dat is het mooiste geschenk dat iemand me ooit heeft gegeven. Nu kan ik mensen uitnodigen om bij me te komen eten. En stel je eens voor. Het kost me niets." De zwerver trok zijn jas aan. "Als u er maar aan denkt de soep op smaak te brengen met uien, bonen en champignons," zei hij.

"Ik zal het niet vergeten," zei mevrouw Krent. "En natuurlijk met rundvlees en aardappels en koolraapjes," zei de zwerver. "Ik zal het doen!" zei mevrouw Krent. "Dan is het goed," zei de zwerver. "Want ik weet dat iedereen steensoep zó het lekkerst vindt."